Brief Pater Daniel, 22-1-2021, met o.a. de waarheid achter covid 19

Goede Vrienden,

Ruim ’n halve eeuw geleden vroeg een van mijn broers mij als jonge priester om eens te komen spreken voor een grote groep bejaarden. Hij was toen secretaris van het OCMW (Openbare Commissie voor Maatschappelijk Welzijn), dat in onze gemeente een groot bejaardenhuis en een weeshuis beheerde. Hij is inmiddels overleden. Hij was erg begaan met de noden van de bewoners en klaagde er toen al over dat er maatschappelijk zo weinig aandacht was voor de echte noden van de mensen. Eigenlijk, zo zei hij, wordt van mij alleen maar gevraagd dat ik het juiste formulier op de juiste wijze invul. Er was echter in die tijd gelukkig nog een groep zusters die met veel liefde en toewijding voor de bejaarden en de weeskinderen zorgde. Zij baden regelmatig het rozenhoedje waaraan vele bejaarden graag deelnamen. Verder was er een priester op rust die dagelijks de Eucharistie vierde, waaraan ieder vrij kon deelnemen. Tenslotte kon iedere bezoeker vrij in- en uitlopen en dikwijls namen kinderen hun oude vader of moeder voor een namiddag mee naar huis. Overigens was het toen nog de gewoonte dat vele ouderen door hun kinderen zelf werden opgevangen, zoals dit ook bij ons gebeurde.  Als weduwe kwam grootmoeder (van vaders kant) gewoon bij ons groot gezin en kreeg ze bij ons de “beste kamer”. Als kinderen schilden wij samen met haar de aardappelen.

Wat ik die namiddag verteld heb weet ik niet meer, maar ik herinner me nog goed dat ik een luchtige toespraak wilde houden met als voornaamste bedoeling de bejaarden te bemoedigen vanuit hun menselijke waardigheid. Onze waardigheid als mens hangt niet af van onze rijkdom, onze kennis, onze vaardigheden of onze mogelijkheden enzovoort. Vanaf onze conceptie hebben we allen de volle menselijke waardigheid omdat God ons geschapen heeft naar zijn beeld. Ook ons oud of ziek zijn, doet in niets afbreuk van onze waardigheid. Wij blijven voor altijd Gods beeld in ons bewaren en daarmee de volle menselijke waardigheid. Het was bijzonder bemoedigend voor mij om te zien hoe de bejaarden, waarvan de meesten in een rolstoel zaten, voortdurend knikten, niet als gelovigen die tijdens de zondagspreek in slaap vallen, maar als aandachtige toehoorders en met een brede glimlach. Na afloop zei mijn broer: “Herman (mijn doopnaam), proficiat, ge hebt dat goed gedaan”. Vanuit zijn bekende humoristische instelling, voegde hij er echter aan toe: “Nu moogt we wel niet denken dat iemand iets verstaan heeft van wat ge gezegd hebt, want ruim de helft van hen  is potdoof en de rest is half doof!” We konden er beiden hartelijk om lachen. De bejaarden genoten ervan dat een jonge priester met brede gebaren die namiddag een toespraak hield voor hen, alsof zij deelnemers waren aan een belangrijk congres.

Is dit een verhaal uit een nog erg primitieve tijd van het Vlaamse volk? Neen, dit is een beeld van de bloeiperiode van onze welzijnszorg, waarbij de menselijke noden nog centraal stonden. Ik heb alle waardering voor de edelmoedige inzet van het verzorgend personeel in onze tijd. Zij wijden zich helemaal toe aan een verzorging die gericht is op de behoeften van de patiënten. En dan wordt plots van hogerhand een beleid opgelegd dat in de meest barbaarse maatschappij niet eens denkbaar zou zijn: bejaarden moeten afgesloten worden van hun geliefden. Terwijl hun eenzaamheid al hun grootste lijden was, moet hen nu als het ware de definitieve nekslag gegeven worden. Ondertussen wordt het ene technische snufje na het andere ingevoerd alsof ze daarop zaten te wachten. In de jaren 80 van de vorige eeuw, toen ik retraites predikte voor onze missionarissen in Zaïre, was er in Lolo (Evenaarsprovincie) een jongen die wegens kinderverlamming zich in het zand voortbewoog met twee houten blokken. ’s Morgens vroeg was hij de eerste die me toe wuifde en met een brede glimlach een “mbote sango” (goede morgen pater) toeriep. Hij was ook altijd omringd door andere kinderen. Is er nu één regeringsleider of directeur van een verzorgingsinstelling die denkt dat een bejaarde omwille van zijn elektrische rolstoel, maar afgesloten van zijn kinderen, veel gelukkiger is dan deze jongen? Moeten bejaarden in de verschrikkelijkste eenzaamheid sterven om de waanzin van de vierde industriële revolutie van een elite te realiseren en ieder restje menselijkheid onder hoogtechnologische machines te laten verpletteren? Is de bejaarde niet meer waard dan alle gesofisticeerde machines van de verzorgingsinstelling samen? De grote, diep gelovige Engelse econoom, E. F. Schumacher (+ 1977) waarschuwde de wereld in de jaren 70 al: hou het leven op mensenmaat, hou het klein, “small is beautiful”. Sindsdien is de algemene ontwikkeling van de samenleving echter steeds meer de tegenovergestelde richting uit gegaan. En nu heeft een kleine wereldelite van miljardairs de kans gegrepen om onder voorwendsel van een virus, zoals we ieder jaar beleven, een totale breuk met het verleden te realiseren met een radicale ontkenning van God, zijn schepping en de waardigheid van de mens.  Ze worden daarin gesteund door corrupte regeringen, corrupte wetenschappers, corrupte universiteiten en een tot op het bot corrupte mediawereld, zoals je zelf dagelijks uit onze kranten en TV kunt opmaken. Gelukkig zijn er ook nog anderen, onafhankelijke wetenschappers die moedig tegen de algemene stroming ingaan, dikwijls met groot gevaar voor hun naam, werk en leven. Deze weerstand krijgt geen toegang tot de gewone media maar blijft wereldwijd wel groeien. De vraag blijft: hoe is het mogelijk dat door een hysterische angst zovele mensen aanvaarden dat de waardigheid van de mensen vernietigd wordt onder het voorwendsel van “de zorg voor de volksgezondheid”?

*******

We geven een verslag (bijlage in het PDF bestand) van de meeste projecten die we vanuit de vereniging “De Mensenzoon” in Libanon konden opzetten (mede dank zij de financiële steun van velen van jullie!). De Libanese bevolking is werkelijk in nood. Volgt een beschouwing vanuit de “Wijsheid van de woestijn” (deel 2) over de strijd tegen onze slechte gedachten, die de oorzaak zijn van veel ellende in ons leven. Verder zoeken we naar “De waarheid achter covid 19”. Neen, we beweren helemaal niet de hele waarheid ontdekt te hebben, maar toch wel enkele sluiers te kunnen oplichten. Er zullen vermoedelijk nog vele “lijken uit de kast vallen”. Hopelijk zal het dan nog niet te laat zijn om op te staan en onze vrijheid en waardigheid terug in handen te nemen. Onder ”En dit nog” krijg je een “quo vadis” met een uitstekend overzicht van de militaire en politieke situatie in Syrië en een schat aan kostbare informatie over corona en de geopolitiek.

Lees hier verder: xvi.4Download PDF